Το blog της Α. Πόλης μεταφέρεται

Το blog της Ανοιχτής Συνέλευσης Αγώνα Α. Πόλης μεταφέρθηκε στον espiv. Η διεύθυνση που θα μας βρίσκεται απο εδώ και πέρα είναι:
https://anopoli.espivblogs.net/

Απρίλιος στην Άνω Πόλη

Μάρτιος στην Άνω Πόλη

Για την απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία

Παρεμβάσεις στον Αγ. Δημήτριο

ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Ξεκινήσαμε ένα νέο κύκλο παρεμβάσεων ενάντια στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση της περίθαλψης στο Νοσοκομείο της περιοχής μας. (Άγιος Δημήτρης τέως «Δημοτικό»).
Μετά τις παρεμβάσεις μας στο Νοσοκομείο Άγιος Δημήτρης στην απεργία στις 19 και 20 Οκτώβρη επιλέξαμε να συνεχίσουμε να παρεμβαίνουμε στο νοσοκομείο της γειτονιάς μας για να εμπεδώσουμε αυτά που φαινόταν ότι μπορεί να κερδηθούν όσον αφορά την πρόσβαση όλων των ασθενών χωρίς προϋποθέσεις στα εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου.
Να θυμίσουμε εδώ ότι στην παρέμβαση στις 19 Οκτώβρη ο διοικητής είχε δεσμευτεί ότι θα εφαρμοστούν οι διατάξεις εξαίρεσης καταβολής πεντάευρου που μέχρι τότε δεν εφαρμόζονταν.

μια πρώτη νίκη

Κατά την πρώτη παρέμβασή μας με μοίρασμα ενημερωτικού υλικού, διαπιστώσαμε ότι όντως είχε αναρτηθεί ανακοίνωση η οποία και εφαρμοζόταν με βάση την οποία εξαιρούνται από τη καταβολή του πεντάευρου ένα κομμάτι των ασθενών που μέχρι την προηγούμενη παρέμβαση εξαναγκάζονταν στην καταβολή.
Παρόλα αυτά αυτό δεν γινόταν για μια σειρά άλλων κατηγοριών χρόνιων πασχόντων.
Ενημερώσαμε τους προσερχόμενους ασθενείς, ενώ διαμαρτυρηθήκαμε έντονα στην διοίκηση, η οποία παραδόξως αναγνώρισε την παράλειψή της και δεσμεύτηκε να την διορθώσει.
Να θυμίσουμε εδώ ότι με αυτές τις διατάξεις εξαιρείται το μεγαλύτερο ποσοστό των προσερχομένων από την καταβολή του πεντάευρου και είναι βέβαια διατάξεις που κανένα νοσοκομείο δεν εφαρμόζει.
Σαν συνέλευση Άνω Πόλης δεσμευτήκαμε να συνεχίσουμε να παρεμβαίνουμε, τόσο για να διαπιστώσουμε αν θα υλοποιηθούν οι νέες δεσμεύσεις της διεύθυνσης, όσο και για να αναπτύξουμε σχέσεις αγώνα με τους προσερχόμενους στο Νοσοκομείο.
Στα συνεχή μοιράσματα που πραγματοποιούμε από τις αρχές του 2012, διαπιστώθηκε ότι εν μέρει τηρούνται οι δεσμεύσεις εξαίρεσης των χρόνιων πασχόντων από την καταβολή του πεντάευρου, πράγμα που δυστυχώς δεν ισχύει για κάποιες κατηγορίες ασθενών (κυρίως τους οφθαλμιατρικούς ασθενείς).
Οι διαδικασίες παρέμβασης συνεχίζονται και σκοπεύουμε να κινηθούμε σε κατεύθυνση κλιμάκωσής τους.

Φεβρουάριος στην Άνω Πόλη

Ιανουάριος στην Άνω Πόλη

Δεκέμβριος στην Άνω Πόλη

Νοέμβριος στην Άνω Πόλη

Τα καστρόπληκτα της Α. Πόλης εξαφανίζονται...

Η Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Α. Πόλης συμμετέχει μαζί με κάτοικους, γείτονες και αλληλέγγυους στη συνέλευση που οργανώθηκε ενάντια στην κατεδάφιση των καστρόπληκτων σπιτιών της Α. Πόλης. Η συνέλευση παραβρέθηκε μάλιστα στη "λαϊκή" συνέλευση που κάλεσε το Γ΄ Δημοτικό Διαμέρισμα στην πλατεία Τερψιθέας και έθεσε το ζήτημα στη βάση της επιχειρηματολογίας της, δηλαδή εκτός μιας λογικής που βλέπει το γκρέμισμα των καστρόπληκτων ως καθαριότητα και ανάδειξη της ομορφιάς των τοιχών.

Η συνέλευση πραγματοποιείται κάθε εβδομάδα στο παρκινγκ στο Τσινάρι (Ακρίτα με Στρυμώνος). Όποιος/α ενδιαφέρεται να συμμετέχει ας παρακολουθεί τις αφίσες που κολλούνται στην περιοχή για να ενημερωθεί για το επόμενο ραντεβού.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

Μπουλντόζες στην Άνω Πόλη: πάλι θέλουν να μας διώξουν;

Στο ίδιο έργο θεατές. Πάλι είδαμε συνεργεία του Δήμου να γκρεμίζουν προσφυγικά, «καστρόπληκτα» σπίτια και να απειλούν με κατεδάφιση σπίτια που μένουν μέσα άνθρωποι! Και γιατί όλα αυτά; Για να αναδείξουν τα Βυζαντινά Τείχη; Για τον τουρισμό; Για ν’ απορροφήσουν κανά κονδύλι που τους ήρθε στα Ταμεία; Για ν’ ανέβουν τα νοίκια της περιοχής και οι αξίες των διαμερισμάτων των ιδιοκτητών; Μήπως για ν’ ανοίξει καμιά δίοδος, κανένα οικοπεδάκι για τους εργολάβους; Σε κάθε περίπτωση το σύμπλεγμα εργολάβοι - Δήμος - Αρχαιολογική επιτίθονται στο δικαίωμα της στέγασης όσων δεν έχουν «γεμάτο πορτοφόλι» και «μπαζώνουν» ξανά την ιστορία αυτής της περιοχής (ειδικά αυτή η Αρχαιολογική «ξεσκίζεται» για ν’ αναδείξει κάθε ελληνοπρεπές μνημείο, «θάβοντας» φυσικά το οθωμανικό και εβραϊκό παρελθόν ολόκληρης της Θεσσαλονίκης).

Να τους θυμίσουμε όμως μερικά πράγματα: η Άνω Πόλη υπήρξε πάντα χώρος φιλοξενίας «ταπεινών και καταφρονεμένων». Το 1878 έγινε το νέο σπίτι προσφύγων από τη Βοσνία. Στη μεγάλη πυρκαγιά του 1917 δέχτηκε πυρόπληκτους που έχασαν το σπίτι τους. Το 1922 είδε χιλιάδες πρόσφυγες να καταφτάνουν στις πλαγιές της. Και από τότε να την κατοικούν άνθρωποι φτωχοί. Ούτε η αντιπαροχή των δεκαετίων του ’60-’70 δεν την άγγιξε όσο την υπόλοιπη Θεσσαλονίκη. Ούτε ο σεισμός του ’78. Είναι μόλις τη δεκαετία του ’80 αλλά κυρίως του ’90 που έχουμε την «άλωση» της περιοχής από εργολάβους που εκμεταλλεύονται κάθε τετραγωνικό εκατοστό για να χτίσουν τα λεγόμενα «νέα παραδοσιακά σπίτια»: υψηλοί όγκοι τα περισσότερα, χωρίς ανοιχτωσιά. Πολλοί κάτοικοι της περιοχής, θέλοντας να ξεφύγουν ατομικά από τη φτώχεια και τα «παλιόσπιτα», συμφωνούν με αυτό που συμβαίνει. Δίνουν πρόθυμα τα σπίτια τους για αντιπαροχή ή για απαλλοτρίωση/αποζημίωση από τον Δήμο. Το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν «η έκρηξη των ενοικίων».

Οι πιο φτωχοί της Άνω Πόλης άρχισαν σιγά-σιγά να φεύγουν, οι γειτονιές ν’ αλλάζουν κατοίκους και σχέσεις.

Ο Δήμος και οι «παρά τω Δήμο» εργολάβοι, με αφορμή την πολιτιστική πρωτεύουσα του 1997, βάζουν και αυτοί μπροστά ένα σχέδιο ανάπλασης της περιοχής: θέλουν μια «Πλάκα», μια «Μονμάρτη», μια «ζώνη» ακριβής κατοικίας για τους πλουσίους του κέντρου. Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε έγιναν, με δημόσιους πόρους, η πλακόστρωση δρόμων, το βάψιμο σπιτιών, οι φωταγωγήσεις και άλλα έργα. Πραγματικός σκοπός τους δεν ήταν η «αισθητική ανάδειξη» της περιοχής αλλά το ν’ ανέβει η αξία των ακινήτων/οικοπέδων. Εκείνη όμως την εποχή αναδεικνύεται μια πρώτη αντίσταση στην κατεδάφιση των «καστρόπληκτων» σπιτιών της οδού Επταπυργίου. Ακούγεται ένας διαφορετικός δημόσιος λόγος που μιλά για την ιστορική, προσφυγική μνήμη, για σπίτια που δεν πρέπει να γκρεμιστούν αλλά να κατοικηθούν από τους μη-έχοντες.

Και σήμερα; Μετά το «πάγωμα» της διαδικασίας κατεδάφισης των «καστρόπληκτων» φαίνεται ότι οι μπουλντόζες επέστρεψαν. Ήδη από το ’97 και μετά γίνονταν συνέχεια κάποιες κατεδαφίσεις. Τώρα απειλούνται σπίτια στην οδό Ισμήνης, Ευρυμέδοντος, Επταπυργίου και αλλού. Απειλούνται καταλήψεις στέγης, σπίτια φτωχών γερόντων που δεν δέχτηκαν την αναγκαστική απαλλοτρίωση του Δήμου, σπίτια που είναι κατοικήσιμα αν ο Δήμος και οι ιδιοκτήτες τους (που τα έχουν εγκαταλείψει ή καταστρέψει) τα παραχωρούσαν σε ανέργους ή άπορους ή φοιτητές ή οποιονδήποτε ήθελε να τα συντηρήσει και να τα διασώσει λύνοντας το στεγαστικό του πρόβλημα!

Θα τους αφήσουμε λοιπόν στο καταστρεπτικό τους έργο; Σε μια περίοδο που η κρίση έχει μεταφερθεί στις πλάτες μας, που κάθε μέτρο που παίρνεται είναι εναντίον μας, σε μια περίοδο που πραγματική φτώχεια μαστίζει τον κόσμο, η ανάγκη της δωρεάν ή φθηνής στέγασης είναι εκρηκτική. Αντίθετα, τα σχέδια της «ανάπλασης» του Δήμου και των εργολάβων διώχνουν τον κόσμο που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα: θέλουν τα νοίκια ακριβά, ακόμα και για «παραδοσιακές τρύπες» που τώρα τα ονομάζουν...studios...

• ΚΑΝΕΝΑ «ΚΑΣΤΡΟΠΛΗΚΤΟ» ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ –ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΚΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΤΟΥ.
• ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΣΤΕΓΟΥΣ - ΑΝΩ ΠΟΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΟΧΙ ΜΑΥΣΩΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ

Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης

Οκτώβρης στην Άνω Πόλη

Εκδήλωση- Ενημέρωση για την κατεδάφιση των καστρόπληκτων στην Α. Πόλη και περίπατος με διήγηση της κοινωνικής της ιστορίας

οι τυχαίοι (;) θάνατοι δυο περαστικών

οι τυχαίοι (;) θάνατοι δυο περαστικών: Μανώλης Καντάρης, Αλί Αμπντούλ Μάναν

(ο Μπαγκλατεσιανός που κανείς δεν γνωρίζει το όνομά του), αλλά εμείς θέλουμε να το θυμόμαστε…

Ενώ στο φωτισμένο Σύνταγμα ένα αξιοσημείωτο πλήθος αναζητά τρόπους να εκφράσει την απελπισία και την οργή του, παράλληλα στο ίδιο σύμπαν, στις διπλανές σκοτεινές γειτονιές, εξελίσσεται ένα απεχθές έγκλημα εναντίον μεταναστών και ξένων..

Τρίτη 10 Μάη ξημερώματα, ο 44χρονος Μανώλης Καντάρης μαχαιρώνεται θανάσιμα στην γωνία Ηπείρου και Γ’ Σεπτεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας συγκεντρώνονται στο σημείο της δολοφονίας κάτοικοι της περιοχής, φίλοι και συγγενείς. Στο ίδιο σημείο συγκεντρώνονται επίσης εθνικιστές, ακροδεξιοί, οργανωμένα μέλη της χρυσής αυγής και άλλων φασιστικών, παρακρατικών οργανώσεων εκμεταλλευόμενοι πολιτικά τον αποτρόπαιο αυτόν θάνατο.

Τις επόμενες μέρες εξαπολύεται ρατσιστικό πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας, με επιθέσεις σε σπίτια και μαγαζιά μεταναστών, ανθρωποκυνηγητό και τραυματισμούς με μαχαίρια, κατσαβίδια και ρόπαλα εναντίον όσων κινούνται στην περιοχή, με πυρπολύσεις αυτοσχέδιων τζαμιών. Οικογένειες μεταναστών με τα μικρά τους παιδιά αναγκάστηκαν να κρυφτούν σε μαγαζιά στη Βαρβάκειο αγορά για να γλιτώσουν από τη ρατσιστική μανία των ακροδεξιών οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν ακόμη και στο συσσίτιο των αστέγων πίσω από το δημαρχείο.

Οι παρακρατικοί δολοφόνοι στέλνουν δεκάδες μετανάστες/στριες σε νοσοκομεία με σοβαρά τραύματα και ο 21χρονος Μπαγκλαντεσιανός μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου στα Κάτω Πατήσια. Στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα η γνωστή φασιστική επιτροπή κατοίκων, συνεχίζει κι αποκορυφώνει τη δράση της με την συνεπικουρία των μπάτσων και φυσικά των ακροδεξιών συμμοριών που αναλαμβάνουν τις βρώμικες δουλειές όταν σκοτεινιάζει.

Όμως τα παραπάνω φρικιαστικά σενάρια δεν λαμβάνουν χώρα σε παρελθοντικό χρόνο, η βαρβαρότητα συνεχίζεται στον ενεστώτα και θα συνεχίζεται και στον μέλλοντα.

αλβανία, ρωσία,βουλγαρία,κίνα, πακιστάν, αφγανιστάν, μπαγκλαντές, αίγυπτος, λιβύη…

Οι ίδιες οι εκμεταλλευτικές συνθήκες ξερίζωσαν τους ανθρώπους από τον τόπο τους, γέννησαν πολέμους, φτώχεια , πολιτικούς διωγμούς και επομένως την επιτακτική ανάγκη για αναζήτηση καλύτερης τύχης ή απλά επιβίωσης στον ελλαδικό χώρο. Το πολιτικοοικονομικό σύστημα εκμετάλλευσης, με την επίδραση της εντεινόμενης οικονομικής ύφεσης των τελευταίων χρόνων, δημιουργεί νέες συνθήκες καθημερινού πολέμου για επιβίωση στην καρδιά των μεγαλουπόλεων. Όχι πια μόνο για τους μετανάστες, αλλά και για τους ντόπιους. Κι αυτή τη φορά δε φαίνεται διέξοδος για κανένα κομμάτι καταπιεζόμενων.

Ο καπιταλισμός έρχεται αντιμέτωπος με ένα παράδοξο και δισεπίλυτο πρόβλημα που ο ίδιος δημιούργησε. Στις περιόδους ανάπτυξης, η υποτιμημένη εργατική δύναμη των μεταναστών καθώς και των ντόπιων, είναι απολύτως χρήσιμη για την κερδοφορία του κεφαλαίου, ενώ σήμερα, είναι απαραίτητη η εκκαθάριση των πλεονάζοντων ντόπιων και μεταναστών. Μια εκκαθάριση που στόχο έχει τον πλήρη έλεγχο της αυξανόμενης εισόδου μεταναστών στις μητροπόλεις, στο βαθμό που χαρακτηρίζονται αχρείαστοι και δυνητικά επικίνδυνοι για την κανονικότητα και την τάξη. Η ευρώπη γίνεται φρούριο και αποβάλλει τους απόκληρους μη ενταγμένους (βλ. διωγμούς των τσιγγάνων ρομά απ’ το Παρίσι) ενώ σκληραίνει τα σύνορά της για να αποφύγει τις ορδές απελπισμένων ανθρώπων που φτάνουν από όλες τις γωνιές του κόσμου. Η κρίση έχει δημιουργήσει συνθήκες εγκλωβισμού σε ντόπιους και μετανάστες…

πατήσια, κυψέλη, ομόνοια, μεταξουργείο, άγιος παντελεήμονας

Οι καινούριοι μετανάστες (Ασιάτες, Αφρικανοί), στοιβάζονται σε γειτονιές-γκέτο πάνω στους παλιότερους μετανάστες (Αλβανούς, Ρώσους, Πολωνούς), οι οποίοι με την σειρά τους στοιβάζονται πάνω στους «ντόπιους» (πολλοί από αυτούς εσωτερικοί μετανάστες-βλάχοι και «τουρκόσποροι»-όπως τους αποκαλούσαν οι ρατσιστές των αρχών του αιώνα-). Όλοι είναι φτωχοί και όλοι «περισσεύουν»...

Δουλειές δεν υπάρχουν, αλλά και αν υπάρχουν το εισόδημα συρρικνώνεται, η εύρεση εργασίας φαντάζει μάταιη, χρόνος άπλετος για σκέψη και απελπισία... και εκεί δημιουργείται έδαφος για το ρατσιστικό μίσος για τη διαφορετικότητα (φυλετική, πολιτισμική, θρησκευτική, σεξουαλική). Οι φτωχοί πάνε να φάνε άλλους φτωχούς... και ο κανιβαλισμός κυριαρχεί με διάφορες εκφάνσεις.

Ο φόβος μεγεθύνεται με τη φαντασία και την ρατσιστική προπαγάνδα. Ο φόβος για την αβάσταχτη καθημερινότητα, τη μιζέρια, ο φόβος των χαμένων ονείρων και ζωών, ο φόβος της γενικευμένης εξαθλίωσης, ο φόβος του «έλληνα» πως ενδεχομένως θα φτάσει στην εξαθλίωση των μεταναστων, πως θα γίνει και αυτός πιο κάτω από τους κάτω.

Καταλυτικό στην κλιμάκωση της ρατσιστικής βίας είναι ότι μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας συναινεί σιωπηλά στο μίσος και την τυφλότητα, αφήνοντας τα δρώμενα να εκτυλίσονται, κλείνοντας τα μάτια...

Η μεταμφίεση της εγκληματικότητας στις παραπάνω γειτονιές (που η ίδια η καπιταλιστική κρίση γεννά) σε προϊόν σκοτεινών και απολίτιστων ανθρώπων καθιστά το κράτος εγγυητή της τάξης και της ασφάλειας. Οι διαχειριστές της εξουσίας, μέσα από το φόβο και την ανασφάλεια των ανθρώπων βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για περισσότερη αστυνόμευση, καταστολή και εν τέλει καλύτερο έλεγχο των περισσευάμενων ευνοώντας τους δικούς τους. Επιπρόσθετα στηρίζουν κοινωνικές ομάδες που θεωρούν κυρίαρχες, υποθάλποντας με αυτόν τον τρόπο τις συγκρούσεις με αποτέλεσμα στην συνέχεια να εμφανίζονται ως η ουδέτερη και απαραίτητη δύναμη διαιτησίας της κοινωνικής ζούγκλας. Άλλωστε είναι διαχρονική και γνωστή η συγκοινωνούσα σχέση των μπάτσων/πολιτικών/εξουσιαστών με φασίστες, νταβατζίδες, μεγαλεμπόρους ναρκωτικών κλπ..

Ο ιδεολογικός και πρακτικός πόλεμος στους φτωχούς και εξαθλιωμένους ντόπιους ή μη, στοχεύει στην εθελούσια υποταγή τους και την αδιαμαρτύρητη εκκαθάρισή τους...

Άνω πόλη, γεντί κουλέ, τσινάρι, κουλέ καφέ…

Οι καθημερινές διαδρομές μας, πατάνε στα ίχνη μιας πολυπολιτισμικής και έμφυλης καταπίεσης στο παρελθόν και στο τώρα. Απόγονοι μιας κοινωνικής ιστορίας, που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει προσφυγιά και οικονομική μετανάστευση, θεωρούμε πως όλοι κι όλες που ήρθαν από άλλες χώρες -και έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ντόπια αφεντικά- έχουν λόγο για την τύχη τους -όχι μόνο όσοι και όσες έχουν την ελληνική υπηκοότητα-. Είναι η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος στο παρόν. Οι επιλογές μας ξεκάθαρες. Καμία ενότητα με τους ιδιοκτήτες των ζωών μας στο βωμό της εθνικής σωτηρίας και εκκαθάρισης. Ζωντανεύοντας την συλλογική μας μνήμη αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει καταπίεση και εκμετάλλευση και θεωρούμε κατά κύριο λόγο, πως σύμμαχοί μας είναι οι εκμεταλλευόμενοι που αγωνίζονται για την χειραφέτησή τους, όποιο κι αν είναι το χρώμα τους, όποια κι αν είναι η γλώσσα τους, όποιο κι αν είναι το φύλο τους. Η επιβίωση γίνεται πλέον ένα στοίχημα, που για να κερδηθεί, πρέπει να αντισταθούμε στον κοινωνικό κανιβαλισμό, που ορίζεται από το όλοι εναντίον όλων και ο καθένας για τον εαυτό του. Ας συναντηθούμε λοιπόν ξανά και ας δομήσουμε κοινότητες αγώνα στις γειτονιές μας. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Κανένας μας δεν περισσεύει, οι μόνοι που περισσεύουν είναι τα αφεντικά!

Συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση σε κάθε γειτονιά!

Πίσω δολοφόνοι!

Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης

Συναυλία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες διαδηλωτές της 28 & 29 Ιουνίου

Καλο;καίρι στην Α. Πόλη

Μάης στην Α. Πόλη

Το κείμενο που μοιράζουμε για το ζήτημα της ΔΕΗ

Τζάμπα ΝΑ καίει η λάμπα...

...δεν υπάρχουν δουλειές, με απέλυσαν, δεν μου κολλάει ένσημα, δεν έχω να πληρώσω τους λογαριασμούς, το νοίκι, το super market, ΔΕΝ ΤΗ ΒΓΑΖΩ!...

Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Ε, λοιπόν, είναι γεγονός ότι δε την βγάζουμε. Η ζωή μας πάει απí το κακό στο χειρότερο. Τα "αυτονόητα" εργασιακά δικαιώµατα συρρικνώνονται ή καταργούνται, είτε με το νόμο, είτε στην πράξη, και η επιβίωσή μας καθημερινά εκβιάζεται από μία ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε σε όλους τους αναγκαίους τομείς για τη συντήρησή μας. Αυξανόμενη ανεργία, ενδεχόμενες απολύσεις ή υποτίμηση της εργασίας (για όσους έχουν!), αυξήσεις στα βασικά είδη διατροφής, περιφράξεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωπες (στην περίθαλψη, μετακίνηση, κ.ο.κ.) λόγω της εμπορευματοποίησης των κατά τα άλλα "δημόσιων υπηρεσιών".

Σ' αυτή τη συγκυρία της κρίσης του καπιταλισμού η ζωή μας έχει καταντήσει κούρσα επιβίωσης δίχως αισιόδοξες προοπτικές. Και η κυβέρνηση μας καλεί μέσα από τα δελτία ειδήσεων να ìμοιραστούμε την ευθύνηî και να βοηθήσουμε την Ελλάδα να ορθοποδήσει, να τη σώσουμε από την κρίση. Το τίμημα: δουλειά 12 ωρών για ψίχουλα, με τον μισό μισθό να τον δίνουμε στη ΔΕΗ και τον άλλο μισό στο πετρέλαιο θέρμανσης. Φυσικά, ούτε λόγος, αν είσαι άνεργος ή μετανάστης, το σύστηµα αυτό δεν µας χωράει όλους...

Και με το ρεύμα τι κάνουμε;

Κινητήριος δύναμη του καπιταλισμού είναι η ενέργεια, για αυτό και τελευταία βλέπουμε να στρέφονται όλα τα αδηφάγα βλέμματα στην εκμετάλλευσή της. Ταυτόχρονα, όμως, είναι άκρως σημαντική και για την επιβίωσή μας. Όσο τα τιμολόγια της ΔΕΗ γίνονται απρόσιτα, τόσο η καθημερινότητά μας δυσκολεύει και η ποιότητα της ζωής μας υποβαθμίζεται, στην προσπάθειά μας να εξοικονομήσουμε χρήματα (και όχι ενέργεια για να είμαστε οικολόγοι!). Για πρώτη φορά στα χρονικά της χώρας, ο αριθμός των σπιτιών που μένουν χωρίς ρεύμα είναι ασύλληπτος. Όπως ασύλληπτη είναι και η επιβίωσή μας δίχως αυτό. Ακόµα και τώρα, όµως, που πρακτικά αδυνατούµε να ανταποκριθούμε στις αυξήσεις των τιµολογίων, υποβόσκει σε αρκετές από µας ο φόβος και η ενοχή. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι φταίει ο φτωχός για τη φτώχια του και αυτό είναι ένα κουσούρι που πρέπει να κρύψει.

Την ίδια στιγμή, η διοίκηση της ΔΕΗ μας κοροϊδεύει προτείνοντας ως λύση τα πολυδιαφημισμένα κοινωνικά τιμολόγια. Από την άλλη πλευρά, από τους εργαζόμενους, δεν προβάλλεται καμία αντίσταση στα κοψίματα του ρεύματος. Τα στελέχη, όπως ήταν αναμενόμενο, στηρίζουν τις επιλογές της διοίκησης και ο συντεχνιακός συνδικαλισμός δεν κοιτάζει παρά τα οικονομικά ζητήματα των εργαζομένων. Κάποιοι υπάλληλοι νομίζουν ότι θα τη γλυτώσουν, αν η επιχείρηση έχει κέρδη, και γιí αυτό στηρίζουν ενεργά τις επιλογές των κοψιμάτων. Κάποιοι άλλοι δεν παρακούν εντολές για να μη χάσουν τη δουλειά τους αλλά και γιατί βρίσκουν άσκοπο να αγωνιστούν χωρίς αποτέλεσμα ενάντια στα κοψίματα.

Όσο για τα τιμολόγια, ο ταξικός διαχωρισμός στην κοστολόγηση του ρεύματος δεν είναι καινούριο δεδομένο (ακριβό για τους μισθωτούς, τους άνεργους, τους αυτό-απασχολούμενους, τους ελαστικούς, τους συνταξιούχους, φτηνό για τις βιομηχανίες και το κεφάλαιο). Αυτό που είναι καινούριο είναι η μεγαλύτερη αδυναμία μας να ανταπεξέλθουμε στις αναίτιες και παράλογες αυξήσεις, αλλά και γενικότερα στην κάλυψη αυτών των τόσο βασικών αναγκών μας.

Για εμάς όμως, που λύση δεν είναι η ανάληψη ατομικής ευθύνης για τα χρέη των εχόντων,
που δεν πιστεύουμε την αδιάκοπη "σκανδαλολογία" των ΜΜΕ γιατί ξέρουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τα σκάνδαλα κάποιων πολιτικών αλλά η παγκόσμια κρίση αυτού του συστήματος,
που γνωρίζουμε ότι οι κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια και οι "πεφωτισμένες" οργανώσεις-καθοδηγητές είναι μέρος του προβλήματος,
που η αδυναμία να πληρώσουμε το ρεύμα δεν είναι ντροπή,
που θεωρούμε ότι η δύναμη μας βρίσκεται στους συλλογικούς αγώνες και στις συλλογικές διεκδικήσεις,

η πρόταση είναι:

Συνάντηση στη γειτονιά, για να κάνουμε τον θυμό και την οργή ΑΓΩΝΑ

Συνάντηση στη γειτονιά,
για να ψάξουμε από κοινού ΠΡΑΚΤΙΚΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ
για να σταματήσουμε τα κοψίματα του ρεύματος
και για ν’αντιμετωπίσουμε τα τιμολόγια

ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΜΑΗ, 19.00
συνάντηση στην Πλατεία κουλέ καφέ

Κείμενο που μοιράζεται στα υποκαταστήματα της ΔΕΗ

Απρίλιος 2011

Θεσσαλονίκη

Προς τους εργαζόμενους στην ΔΕΗ

(και τους χρήστες της ενέργειας)

……και ήρθε η ώρα της ΔΕΗ και της «απελευθέρωσης» της αγοράς της ενέργειας. Τα σενάρια που όλοι γνωρίζαμε και τα συζητούσαμε αρχίζουν να επιβεβαιώνονται. Μετά την μείωση των μισθών, την εισαγωγή νέων περιφράξεων στα νοσοκομεία (5ευρω), τις συγχωνεύσεις των σχολείων, την άνοδο του κόστους των μεταφορών και πολλά άλλα έρχεται η αναδιάρθρωση του ενεργειακού τομέα, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και η αύξηση των κοινωνικών τιμολογίων της ενέργειας (σε ρεύμα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κλπ). «Θα πωληθεί η ΔΕΗ;» «Οι μονάδες παραγωγής;» «Τα κοιτάσματα λιγνίτη;» Τέτοια είναι τα ερωτήματα που όπως φαίνεται σκοπεύουν να απαντηθούν από την κυβέρνηση τους επόμενους μήνες. Αλλά αυτές δεν είναι και οι μόνες απαντήσεις που δίνει.

Από το 1999 και μετά η τιμή του ρεύματος για τα νοικοκυριά αυξάνει συνεχώς ενώ παράλληλα μειώνεται το κόστος για τα αφεντικά, τους βιομηχάνους και τους καταστηματάρχες. Η πράσινη ανάπτυξη, την οποία επικαλείται και η ΔΕΗ, μας «χαρίζει» νέα ανταποδοτικά τέλη για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και νέους Ειδικούς Φόρους Κατανάλωσης ενώ παράλληλα προωθείται η επέκταση την λιγνιτωρυχείων στις τόσο επιβαρημένες από την περιβαλλοντική καταστροφή περιοχές της ενεργειακής βιομηχανίας (Κοζάνη-Πτολεμαϊδα).

Τώρα, μετά και την υπογραφή και του μνημονίου, όλα δείχνουν ότι μέχρι το 2013 οι αυξήσεις του ρεύματος θα συνεχιστούν κατά τουλάχιστον 40 με 50%! Το αποτέλεσμα είναι χιλιάδες απλήρωτοι λογαριασμοί, κομμένα ρεύματα σε νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ πουθενά. Ούτε μια παρέμβαση από τα συνδικάτα για την υπέρογκη αύξηση των τιμολογίων που θίγει το κοινωνικό σύνολο. Ούτε λόγος για την κοροϊδία των πολυδιαφημισμένων κοινωνικών τιμολογίων. Τώρα, όμως, που άρχισαν να ακούγονται τα σενάρια για ιδιωτικοποιήσεις, πωλήσεις, κλείσιμο ορυχείων και μειώσεις μισθών, κάτι αρχίζει να κινείται. Όμως προς ποια κατεύθυνση;

Πρέπει να γίνει κατανοητό πως ένας κλαδικός αγώνας δεν έχει να κερδίσει τίποτα το ουσιαστικό ιδιαίτερα για τα κοινωνικά κομμάτια των οποίων οι μελλοντικές δυνατότητες στην επιβίωση πλήττονται από την άνοδο στην τιμή του ρεύματος. Η λογική μερίδας εργαζομένων στην ΔΕΗ να συμφωνούν με τις αυξήσεις, καθώς κατά την γνώμη τους αυτό θα συντελέσει στην ευρωστία της επιχείρηση «τους», δεν μπορεί παρά να είναι εχθρική στους κοινωνικούς αγώνες που θα προκύψουν. Μόνο αν χρήστες και εργαζόμενοι μαζί γίνουμε ένα, θα αγωνιστούμε ώστε να εμποδίσουμε την υποτίμηση της εργασίας μας και την διόγκωση του κόστους της επιβίωσής μας.

Εμείς οι χρήστες ενέργειας αρνούμαστε να πληρώνουμε τα υπέρογκα τιμολόγια και δεν θα επιτρέψουμε το κόψιμο του ρεύματος και την αφαίρεση ρολογιών για απλήρωτους λογαριασμούς. Σε κάθε γειτονιά οργανωνόμαστε για το αυτονόητο, για την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας σε όλους τους εργαζόμενους-άνεργους γείτονές μας.

Εργαζόμενοι στην ΔΕΗ, οι αγώνες σας δεν μπορούν να περιορίζονται στο να μην απολυθείτε ή να μην μειωθεί ο μισθός σας ή να αλλάξουν τα αφεντικά σας. Αντίθετα πρέπει να διεκδικήσετε την απρόσκοπτη παροχή του ρεύματος σε όλους. Μη γίνεστε συμμέτοχοι στις διαδικασίες διακοπής ρεύματος σε απλήρωτους λογαριασμούς, συμβάλετε και εσείς στο μπλοκάρισμα των μηχανισμών είσπραξης.

Μόνο αν αγωνιστούμε μαζί μπορούμε να αρχίσουμε να κερδίζουμε τον αγώνα της επιβίωσης και να οραματιστούμε τρόπους επαναοικειοποίησης των κοινών μας αναγκών-επιθυμιών ενεργειακών και όχι μόνο…

ΓΙΑ ΚΟΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ-ΧΡΗΣΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ- ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΟΣΟΝ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΨΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – Σάββατο 21 Mάη 19:00 στην πλατεία Κουλέ Καφέ (Άνω Πόλη)

ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΟΥΜΕ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΛΥΣΕΙΣ

www.energythess.wordpress.com

για επικοινωνία energythess@gmail.com

Παρέμβαση και αποκλεισμός ταμείων στο Κ.ΥΓ. Λαγκαδά

Η Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Α. Πόλης συμμετέχει στο Συντονιστικό ενάντια στην Εμπορευματοποίηση της Υγείας. Την Τετάρτη 13 Απριλίου μέλη του Συντονιστικού προέβησαν σε αποκλεισμό των ταμείων του Κ.ΥΓ. Λαγκαδά, ύστερα απο μια σειρά παρεμβάσεων που έχουν ήδη γίνει στην κοινότητα του Λαγκαδά με μοιράσματα. Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού οι ασθενείς εξετάζονταν κανονικά χωρίς να πληρώνουν. Σημαντικό να αναφερθεί ότι στο συγκεκριμένο Κ. ΥΓ. οι ασθενείς πληρώνουν το εισιτήριο για την πρόσβασή τους στις υπηρεσίες χωρίς κανένα κριτήριο εξαίρεσης και με τους γιατρούς να εκτελούν και χρέη εισπράκτορα. Αποτέλεσμα αυτής της παρέμβασης ήταν ότι απο την επόμενη μέρα όλοι οι χρόνιοι πάσχοντες σταμάτησαν να πληρώνουν.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΣΕ ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ 5ευρου

Από την είσπραξη του 5ευρου εξαιρούνται σύμφωνα με τις εγκυκλίους του υπουργού υγείας (αρ. πρωτ.Υ4α/οικ.1329 της 4/1/2011 και αρ.πρωτ.Υ4α/οικ.4456 της 14/1/2011) οι παρακάτω ασθενείς:

- Τα επείγοντα περιστατικά

- Οι χρόνιοι πάσχοντες ασθενείς που έρχονται να εξεταστούν ή να γράψουν φάρμακα πχ. καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς, καρδιοπαθείς, υπερτασικοί, διαβητικοί, ψυχιατρικοί ασθενείς, χρόνια νευρολογική πάθηση, πάσχοντες από εγκεφαλικό επεισόδιο, χρόνια πάθηση του προστάτη, κατακλίσεις,

τύφλωση, κώφωση, μεσογειακή αναιμία, αιματολογική πάθηση, θυρεοειδή, οστεοαρθρίτιδα, οστεοπόρωση, δισκοπάθεια, μυωπία, ψωρίαση και οποιαδήποτε άλλη χρόνια πάθηση μπορεί να έχει ο ασθενής.

- Όσοι και όσες έρχονται στα πλαίσια προληπτικού ελέγχου δηλαδή:

όσοι και όσες έρχονται να κάνουν κάποιο εμβόλιο (παιδιά ή εποχιακοί εμβολιασμοί ενηλίκων για τη γρίππη ή εμβολιασμοί ενηλίκων για τέτανο ή πνευμονιόκοκκο), όλες οι γυναίκες που κάνουν test pap, όσοι και όσες έρχονται για οδοντιατρικές εξετάσεις, όσοι και όσες κάνουν εργαστηριακές εξετάσεις προληπτικά (το γνωστό τσεκ απ…)

- Όσοι και όσες έχουν βιβλιάριο πρόνοιας, είναι άτομα με ειδικές ανάγκες ή έχουν ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω, στρατιώτες και κρατούμενοι.

- Οι πολιτικοί πρόσφυγες κι αυτοί που έχουν ζητήσει πολιτικό άσυλο.

Αν ανήκετε σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες και παρόλα αυτά σας ζητάνε το 5ευρο μπορείτε να κάνετε τα εξής:

1. αν το ζητά ο γιατρός του θυμίζετε καταρχάς πως είναι λειτουργός υγείας και όχι εισπράκτορας

2. αν δεν πιάσει αυτό επικαλείστε τις παραπάνω εγκυκλίους (μπορείτε να τις βρείτε στο ίντερνετ ….) και εξηγείτε γιατί δεν πρέπει να πληρώσετε

3. αν δεν πιάσει ούτε αυτό διαμαρτύρεστε έντονα κατηγορώντας τους υπαλλήλους (γιατρούς ή διοικητικούς) για άγνοια και κακή άσκηση των καθηκόντων τους (που μπορεί να γίνεται και επίτηδες για να ξεφορτωθούν δουλειά) αφού βέβαια κρατήσετε τα ονόματά τους

4. αν δεν πιάσει ούτε αυτό, κρατάτε την απόδειξη, ζητάτε εγγράφως από την υπηρεσία να σας επιστραφούν τα λεφτά σας καταγγέλλοντας συγχρόνως το περιστατικό - γραπτά πάντα- στη διοίκηση του κέντρου υγείας, του νοσοκομείου, στο συνήγορο του πολίτη ή όπου αλλού νομίζετε.

5. ακόμα πιο αποτελεσματικά από τα παραπάνω, με γρήγορα αποτελέσματα που διαρκούν για καιρό και ωφελούν και άλλους συνανθρώπους μας είναι την επόμενη φορά που θα πάτε στο κέντρο υγείας ή το νοσοκομείο να πάτε τσούρμο (με το σόι σας, την παρέα σας, τους γείτονες ,τους συγχωριανούς

σας). Μια καλή φασαρία από πολύ κόσμο διορθώνει συχνά αμέσως αυτά που οι δικηγόροι και οι καταγγελίες προσπαθούν χρόνια να διορθώσουν….

Αν δεν ανήκετε σε καμιά από τις κατηγορίες που εξαιρούνται από το εισιτήριο του 5ευρου κάντε κατευθείαν το 1 και το 5.

Για την υπογραφή:

Κάποιοι και κάποιες που επιμένουν να εναντιώνονται σε κάθε εμπόδιο

στην πρόσβαση στην περίθαλψη, στο διαχωρισμό των ασθενών σε κατηγορίες και στην εμπορευματοποίηση της ζωής μας γενικώς…

Απρίλης στην Άνω Πόλη

Ένα μικρό ντοκιμαντέρ για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008

Η Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Α. Πόλης δημιούργησε ένα μικρό ντοκιμαντέρ με τίτλο "Η δυνατότητα για την έφοδο στον ουρανό". Το ντοκιμαντέρ μιλάει για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 που αποτέλεσε και την αφορμή για τη δημιουργία της συνέλευσης και αντλεί περιεχόμενο απο προκυρήξεις και φωτογραφικό υλικό που κυκλοφόρησε εκείνη την περίοδο.

Κατεβάστε το ντοκιμαντέρ απο εδώ.

Το ντοκιμαντέρ υπάρχει επίσης στα αγγλικά και τα ισπανικά και μπορεί κανείς/ καμία να το βρει στο http://www.black-tracker.gr/details.php?id=260 και http://www.black-tracker.gr/details.php?id=280 αντίστοιχα.

Η περιπέτεια της ασθένειας, της περίθαλψης και των αναδυόμενων αγώνων

Μιας και ένα απο τα θέματα που ασχολείται και τρέχει η Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Α. Πόλης τη φετινή χρονιά είναι το ζήτημα των περιφράξεων στην περίθαλψη αναδημοσιεύουμε μία εισήγηση που είχαμε κάνει στην εκδήλωση με θέμα "Απ' το κακό στο χειρότερο- Η περιπέτεια της υγείας" στις 09/05/09 στην πλατεία Κουλέ Καφέ.

Το ζήτημα της περίθαλψης όπως άλλωστε και τα περισσότερα ζητήματα καθημερινότητας ξεχειλίζουν από «περιφράξεις» δηλα­δή κοινωνική-ταξική καταπίεση. Πραγματικά, όποιο ζήτημα και να αρχίζεις να συζητάς αναδεικνύεται η κυριαρχία και η εκμετάλ­λευση. Δεν είμαστε κοινωνιολόγοι,ούτε σχολιαστές. Στόχος μας να εντοπιστούν οι κόμβοι συνάντησης της δικιάς μας κοινωνικής τα­ξικής καταπίεσης με εκείνη ευρύτερων κοινωνικών κομματιών που βιώνουν το ζήτημα της εξουσίας και της εκμετάλλευσης μέσα στο σύστημα περίθαλψης και αναπτύσσουν αγώνες. Τα μέτωπα και οι αγώνες για αυτά τα ζητήματα είναι πιθανά σημεία από όπου μπορεί να ανθίσουν οι καινούργιες Δεκεμβριανές ανοίξεις.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ

Χορεύοντας στους ρυθμούς της επιβίωσης

Αρρωσταίνουμε ζώντας σαν γρανάζια μιας παρανοϊκής μηχανής. Το κέρδος σαν υπέρτατη αξία, ο ανταγωνισμός όλων εναντίον όλων σαν μόνη αρετή. Το τι παράγουμε, με ποιες συνθήκες παραγωγής, το ποιος δικαιούται να το καταναλώσει είναι πράγματα που δεν πρέπει να μας αφορούν. Το πως ζούμε, σε τι συνθήκες, μέσα στις πόλεις είναι κάτι που επίσης δεν πρέπει να μας αφορά. Είμαστε πράγματα που παράγουν πράγματα, μην έχοντας καμιά σχεδόν δύναμη για να καθορίσουμε ατομικά και συλλογικά αυτό που συμ­βαίνει στις ζωές μας. Στο διαρκή αγώνα να αντεπεξέλθουμε σε αυτό που μας εμφανίζεται σα μονόδρομος ξεχαρβαλωνόμαστε. Το ξεχαρβάλωμά μας μπορεί να εμφανιστεί σαν εργατικό ατύχημα ή σαν χρήση ουσιών ή σαν ψυχική αποδιοργάνωση ή σαν καρκίνος, ή σαν λοίμωξη ή σαν χρόνιο πρόβλημα σωματικής υγείας. Ένα πά­ντως είναι σίγουρο· ότι αυτό το κοινωνικό σύστημα επιδρώντας με διάφορους τρόπους πάνω στους ανθρώπους τους αρρωσταίνει μαζικά με έναν πραγματικά βιομηχανικό τρόπο. Και οι γιατροί σαν τους ζωοτεχνικούς στα ορνιθοτροφεία· φουλ αντιβιώσεις (ή ότι άλλο χρειαστεί) για να μην καταστραφεί και να παραμείνει απο­δοτικό το σταβλισμένο ζωικό κεφάλαιο, που βέβαια αρρρωσταίνει από τις συνθήκες σταβλισμού…

Ο μεγάλος μπαλωματής

Εδώ η σύγχρονη ιατρική εμφανίζεται σαν κομμάτι αυτής της τάξης πραγμάτων με τυμπανοκρουσίες περί των απίθανων δυνατοτή­των της, υποσχόμενη, με όλο το οπλοστάσιο του marketing που διαθέτει, ότι θα μας κάνει καλύτερα από ότι ήμασταν. Μας πεί­θει ότι η σχέση ασθενή-συστήματος περίθαλψης που εγκαθιδρύ­ει, μέσα στην οποία μας προορίζει για πειθήνιους δέκτες οδηγιών, είναι η μόνη που μπορεί να εγκαθιδρυθεί, εξαφανίζοντας από τον ορίζοντα κάθε ζήτημα ανάπτυξης αγώνων για τις αιτίες που γεν­νούν την αρρώστια. Έτσι, αντιλαμβανόμαστε για μια ακόμη φορά ότι είμαστε και σε αυτό το πεδίο αδύναμοι.

Ο μεγάλος απολογητής

Σε αυτό το σύστημα εδώ και καιρό η πιθανότητα μιας ζωής που θα αξίζει κανείς να τη ζήσει έχει γίνει μηδενική. Κανείς πλέον, ούτε και οι πιο φανατικοί θιασώτες αυτού του συστήματος δεν πι­στεύει ότι στην επικράτεια της δικτατορίας της οικονομίας υπάρ­χει χώρος για ό,τι δεν εξυπηρετεί την οικονομία και τους νόμους της. Η ολοκληρωτική απουσία θετικού νοήματος, στοιχείο μεγά­λης αστάθειας για τις κυρίαρχες τάξεις, πρέπει να αντιμετωπι­στεί.Σε ένα πρώτο διάστημα δοκιμάστηκε να μπει στη θέση του θετικού νοήματος η υπόσχεση μιας διαρκώς αυξανόμενης μαζι­κής κατανάλωσης, της οποίας τα όρια έγιναν γρήγορα φανερά. Στην συνέχεια η δικαιολόγηση του συστήματος επιδιώκεται να στηρι­χτεί στο ότι μόνο το σύστημα αυτό έχει τη δυνατότητα να διαχειρίζε­ται πολύπλοκες καταστάσεις μεγάλης αστάθειας, όπως αυτής των συγχρόνων κοινωνιών σε κρίση, αποκρύπτοντας βέβαια τόσο ότι ευ­θύνεται για την κρίση,όσο και το ότι αυτό είναι που υποσκάπτει συ­στηματικά τις δυνατότητες αυτοδιεύθυνσης αυτών των κοινωνιών.Ύστατος εγγυητής του οι τρομακτικές απειλές,από την οικονομι­κή κρίση μέχρι την πιθανότητα πανδημίας γρίππης,που απειλούν τον πληθυσμό.Ο τρόμος προς το επικίνδυνο -άγνωστο λοιπόν εί­ναι μια κατάσταση που καλλιεργείται εντέχνως από το σύστημα έτσι ώστε να πειθαρχούμε στα έκτακτα μέτρα ή να στρεφόμα­στε προς τις δυνάμεις ασφαλείας του για να προστατευτούμε.Από την «απειλή» του ξένου στο πρόσωπο του μετανάστη, μέχρι την «απειλή» των επιδημιών η παραγωγή του τρόμου αποτελεί μια βαριά καθεστωτική βιομηχανία.Εδώ το ιατρικό-βιολογικό ιδεολογι­κό think tank του συστήματος παράγει όλη την πρώτη ύλη για τις συνθήκες απειλής.Πραγματικές και φανταστικές καταστάσεις κιν­δύνου ανακατεύονται, πάντα βέβαια υπό ορισμένες προϋποθέσεις:οι αιτίες τους πρέπει πάντα να είναι εξωτερικές ως προς το καπι­ταλιστικό σύστημα (το πολύ-πολύ να γίνονται αποδεκτές διαχει­ριστικές ευθύνες αλλά με κανένα τρόπο δομικές), κάποια προσω­ρινά μέτρα που θα παρθούν να μη το απειλούν, η βιολογία και η ιατρική να εμφανίζονται ότι μπορούν να δώσουν την όποια λύση.Μαζική παραγωγή φόβου, λοιπόν και στο επίπεδο της υγείας-ασθένειας, φόβος που μας κάνει να τρέμουμε το άγνωστο και το καινούργιο.

Παραδομένοι στην εξουσία των ειδικών

Η γνώση για το τι μας αρρωσταίνει και το πως μπορούμε έστω και σε προσωπικό επίπεδο να κάνουμε κάτι για την αρρώστια έχει φύ­γει προ πολλού από τα χέρια των κοινοτήτων και έχει μετατραπεί σε φέουδο ειδικών, αποκλείοντας κάθε πρόσβαση στους πληβεί­ους, μη ειδικούς. Την ίδια στιγμή, οι ειδικοί έχουν αποκλείσει κάθε θεραπεία που δεν εντάσσεται στην θεραπευτική ορθοδοξία τους και στα καλούπια της καταστρέφοντας έτσι, συχνά οριστικά, με­γάλο κομμάτι του πλούτου της ανθρώπινης θεραπευτικής επινοη­τικότητας του παρελθόντος. Μην μπορώντας να αντιμετωπίσου­με αυτό που κοινωνικά γεννάει την πάθηση και έχοντας παραδο­θεί από τους κοινωνικούς θεσμούς στο μονοπώλιο της διαχείρισης των ειδικών, στρεφόμαστε προς το σύστημα περίθαλψης για να αντιμετωπίσουμε το όποιο πρόβλημα. Και τότε ξαφνικά αντιλαμ­βανόμαστε ότι η πρόσβαση στις υπηρεσίες περίθαλψης δεν είναι κάτι το αυτονόητο…

Σύστημα περίθαλψης σε κρίση

Το δημόσιο καθολικό σύστημα περίθαλψης από την κούνια μέχρι τον τάφο, αποτέλεσμα των κοινωνικών αγώνων, ήταν ένας από τους βασικούς πυλώνες της κοινωνικής ρύθμισης και της ενσωμά­τωσης στο σύστημα ευρύτατων κοινωνικών (εργατική, αγροτική τάξη) ομάδων. Έτσι, με πρότυπο την μεταπολεμική Αγγλία και το σχέδιο Βeveridge στήθηκαν σε όλες τις καπιταλιστικές μητροπό­λεις, με διάφορες εθνικές παραλλαγές, αντίστοιχα σχέδια. Η κρίση αυτής της κοινωνικής ρύθμισης έφερε μπροστά την αντεπίθεση του κεφαλαίου με την μορφή του νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Νέες περιφράξεις στήνονται, νέοι αποκλεισμοί γεννιούνται. Το ΕΣΥ (Κέ­ντρα Υγείας-Νοσοκομεία) εγκαταλείπεται και αλλάζει σιγά-σιγά ρόλο, περιοριζόμενο στο ρόλο του πτωχοκομείου (για να μην πε­θαίνουν στο δρόμο οι φτωχοί) και όποιον άλλο ρόλο δεν μπορεί να είναι ακόμα προσοδοφόρος για το κεφάλαιο (πχ τα επείγοντα). Η κατάσταση φαίνεται να παίρνει μια πιο ξεκάθαρη στροφή και πλέον όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα οδηγούνται στον ιδι­ωτικό τομέα. Έτσι και με εμπροσθοφυλακή -προπέτασμα καπνού έννοιες όπως η πρωτοβάθμια περίθαλψη ή ο οικογενειακός για­τρός επιχειρείται να ελαττωθεί ακόμη περισσότερο η πρόσβαση στην περίθαλψη...

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ

Πόρτα νο 1: κατάφερες να ασφαλιστείς κι αν ναι σε ποιο ταμείο;

Ο ΟΑΕΔ καλύπτει υγειονομικά μέσω του ΙΚΑ (ατο­μικό βιβλιάριο ασθενείας) ανέργους πάνω από 18 ετών και μέχρι τα 29,εάν έχουν πάνω από τρεις μήνες κάρτα ανερ­γίας, δημιουργώντας έτσι ένα δίκτυο «ασφάλειας» για όσους είναι ανασφάλιστοι. Ακούγεται καλό, είναι όμως έτσι; Προϋπόθεση για να βγάλεις κάρτα ανεργίας είναι βέβαια η άδεια παραμονής, προϋπόθεση της οποίας είναι να έχεις 150 ένσημα το χρόνο, που βέβαια άμα τα έχεις δεν χρειάζεσαι κάρτα ανεργίας. Στην ουσία δηλαδή κάνει αδύνατο, για εργαζόμενο χώρας μη μέ­λους της ευρωπαϊκής ένωσης, να έχει περίθαλψη ανέργου μέσω του ΙΚΑ, παρότι οι εισφορές όταν αυτός εργάζεται πηγαίνουν στο ακέραιο στο ΙΚΑ.Για να διατηρήσεις την ασφάλιση θα πρέπει είτε να διατηρείς την κάρτα ανεργίας, είτε να συμπληρώσεις τα απαραίτητα ένσημα (θα μιλήσουμε αμέσως μετά για το πόσα εί­ναι αυτά). Θα πρέπει δηλαδή είτε να μείνεις άνεργος, είτε να δου­λεύεις ανασφάλιστα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Είναι φανερό ότι σε περιπτώσεις περιστασιακής εργασίας, ή σε περίπτωση που δεν καταφέρεις να συμπληρώσεις τα ένσημα μένεις ανασφάλιστος. Με αυτόν τον τρόπο ασκήθηκε μια πολιτική επιδότησης (για τους εργοδότες) της ανασφάλιστης εργασίας και διαχωρισμού των ερ­γαζομένων σε έλληνες και ξένους, ενώ παράλληλα διαφυλάσσεται το κοινωνικό προσωπείο του κράτους και διασφαλίζεται ότι δεν θα λιμοκτονούν στους δρόμους από τα 20 τους οι χρόνιοι άνεργοι. Μετά από τα 29 (αλλά και από τα 18 ως τα 29 σε περίπτωση που κολλήσεις κάποια ένσημα),για να διατηρήσεις βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ, θες 60 ένσημα το 2009 (από 50 κατ’ έτος μέχρι τo 2008), 70 το 2010, 80 το 2011, 90 το 2012,100 από το 2013 και μετά. Αυ­ξάνεται δηλαδή το χαράτσι κατά 50 ένσημα ετησίως από το 2013 και μετά.

Εάν δεν μπορείς να βρεις αυτά τα ένσημα, εναλλακτική λύση είναι η έκδοση βιβλιαρίου απορίας από την Κοινωνική Πρό­νοια (υπηρεσία της Νομαρχίας). Βασική προϋπόθεση εδώ το εισό­δημα (κάτω από 6.000 ευρώ για ένα άτομο) και βέβαια η ελληνική υπηκοότητα ,ενώ δεν μπαίνουν προϋποθέσεις ηλικίας. Έτσι, στη γλώσσα της εξουσίας η κοινωνική πρόνοια ταυτίζεται με την πρό­νοια αποκλειστικά για τους Έλληνες υπηκόους. Από την Πρόνοια δικαιούσαι δωρεάν επισκέψεις, εξετάσεις, νοσηλεία στα δημόσια νοσοκομεία (όχι στο ΙΚΑ), δωρεάν φάρμακα από το φαρμακείο του Νοσοκομείου (χωρίς ποσοστό συμμετοχής).

Εναλλακτική λύση για την επαρχία το βιβλιάριο του ΟΓΑ. Το βιβλιάριο ασθενείας του ΟΓΑ καθώς και η συνταξιοδοτική ασφάλι­ση του ΟΓΑ, ήταν παλιότερα αρκετά ευκολότερη. Χρειαζόταν να πληρώσεις, εάν δεν είχες εισόδημα από αγροτικές εκμεταλλεύσεις και δήλωνες αγρεργάτης, γύρω στα 400 (430,08) ευρώ το χρόνο για να κατοχυρώσεις την κατώτατη σύνταξη και βιβλιάριο ασθε­νείας. Προϋπόθεση βέβαια να σε δηλώσει κάποιο(α) αφεντικό(ά) που από την φορολογική του(ς) δήλωση να φαίνονται αγροτικές εκμεταλλεύσεις τέτοιες που να δικαιολογούν συνολικά 150 ημέρες αγροτικής απασχόλησης. Εκεί έσφιξαν και τα λουριά κυρίως με την πολιτική που ασκήθηκε με τον καπνό και μείωσε ριζικά την καλ­λιέργειά του, μειώνοντας έτσι κατά πολύ και αυτούς που ο ΟΓΑ δικαιολογούσε να ασφαλιστούν ως αγρεργάτες. Μια μικρή εξαίρε­ση για την ασφάλεια του ΟΓΑ εξακολουθεί να υπάρχει για όσους ελευθεροεπαγγελματίες δηλώνουν έδρα επαγγελματικής δραστη­ριότητάς τους χωριά κάτω των χιλίων κατοίκων. Αυτοί μπορούν να ασφαλιστούν στον ΟΓΑ.

Ασφαλισμένοι στο ΤΕΒΕ αμειβόμενοι με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών. Λύση που πολλοί εργοδότες επιλέγουν για τους υπαλ­λήλους τους μια και τους κοστίζει λιγότερο. Εκεί ο ασθενής είναι υποχρεωμένος να επιλέξει έναν ιδιώτη γιατρό ανά ειδικότητα και να τον δηλώνει ανά έτος. Με αυτόν τον τρόπο η εξάρτησή του από τον γιατρό είναι μεγάλη, μιας και για να αλλάξει γιατρό πρέπει να ακολουθήσει ολόκληρη διαδικασία. Και εκεί η φασόν συνταγογρα­φία, που αποτελεί όπως θα δούμε μια εναλλακτική πηγή εσόδων για τον γιατρό, δίνει και παίρνει. Γενικά, κυριαρχεί η κατάσταση της ατομικής διαπραγμάτευσης. Ο γιατρός δεν έχει την δύναμη να δι­απραγματευτεί με ατομικό τρόπο τις συνθήκες απασχόλησής του, με αποτέλεσμα να συμφωνεί με επαχθείς για τον ίδιο όρους, που στη συνέχεια μέρος αυτών των βαρών μεταφέρεται στον ασθενή, που κι αυτός με την σειρά του δεν μπορεί να διαπραγματευτεί απέναντι στο γιατρό. Το ΤΕΒΕ δεν έχει δικά του εξωτερικά ιατρεία με υπαλλήλους, έτσι ώστε δεν έχει να αντιμετωπίσει οργανωμένο αγώνα υπαλλήλων που θα ανέβαζαν το όποιο κόστος. Πληρώνει λίγα στους γιατρούς αφήνοντας τους να βγάλουν τα υπόλοιπα από τους ασθενείς, μέσω του ιδιωτικού τους ιατρείου.

Από όλα τα παραπάνω είναι φανερός ο αποκλεισμός των μεταναστών-ανασφάλιστων από το σύστημα περίθαλψης. Ακόμη και για τους πολιτικούς πρόσφυγες, που το νομικό πλαίσιο προ­βλέπει πλήρη υγειονομική κάλυψη, ο ρατσισμός των ίδιων των ερ­γαζόμενων, γιατρών και μη, συχνά γεννά αποκλεισμούς. Σε αυτό το φάσμα περιπτώσεων αναλαμβάνουν δράση οι ΜΚΟ (Μη Κυβερνη­τικές Οργανώσεις) που ασχολούνται με ανασφάλιστους. Οι ΜΚΟ δεν μπορούν να καλύψουν ούτε την φαρμακευτική δαπάνη ούτε βέβαια τις διαγνωστικές δαπάνες ή τις δαπάνες νοσηλείας. Παρόλα αυτά, παρότι δηλαδή δεν μπορούν να καλύψουν τα τεράστια κενά που δημιουργούν τα συστήματα περίθαλψης σε κρίση, εμφανίζο­νται σαν απάντηση, δημιουργώντας ιδεολογικό άλλοθι στο κράτος και τα αφεντικά. Την ίδια στιγμή και ενώ βιώνουν από πρώτο χέρι την αθλιότητα και τις συνθήκες που την γεννούν είναι καταστατι­κά δεσμευμένες στο να μην δράσουν ενάντια σε αυτές.

Πόρτα νο 2: το ραντεβού

Το ΙΚΑ έχει ένα σχετικά εκτεταμένο δίκτυο ιατρικής κυρίως περί­θαλψης σε πρωτοβάθμιο επίπεδο με ραντεβού μέσω κυρίως του τηλεφωνικού κέντρου 184 (αρκετά εξυπηρετικού) ,στο οποίο βέ­βαια δεν υπάγονται αυθαίρετα κάποια ΙΚΑ, όπου πρέπει να πας επιτόπου για να κλείσεις ραντεβού, χάνοντας έτσι ολόκληρα πρω­ινά. Οι ασφαλισμένοι βέβαια στο ΙΚΑ εάν θέλουν να εξεταστούν σε δημόσιο νοσοκομείο θα πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους επίσκεψη και εξετάσεις και μετά να υποβάλλουν δικαιολογητικά στο ΙΚΑ για να τα εγκρίνουν οι γιατροί του. Οι εξετάσεις βέβαια θα εγκριθούν εάν και μόνο εάν το ΙΚΑ κρίνει ότι το ίδιο δεν μπορούσε να τις παρέχει. Έτσι, οι ασθενείς που είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ αποκλείονται από τα εξωτερικά ιατρεία των δημόσιων νοσοκο­μείων. Η αυτόματη έγκριση δεν είναι αυτονόητη όχι για τεχνικούς βέβαια λόγους· η δήθεν γραφειοκρατία στην ουσία αποτελεί μια συνειδητή περίφραξη των πυλών της δημόσιας περίθαλψης. Το μέλλον προοιωνίζεται χειρότερο, μιας και αναμένεται η ένταξη πολλών χιλιάδων ασφαλισμένων άλλων ταμείων στις υπηρεσίες του ΙΚΑ, χωρίς βέβαια καμιά πρόβλεψη για προσλήψεις και υπο­δομές.

Αντίστοιχα, αρκετά εκτεταμένο δίκτυο πρωτοβάθμιας περίθαλ­ψης για τους ασφαλισμένους του δημοσίου και του ΟΓΑ και τους εγγεγραμμένους στην Πρόνοια είναι το σύστημα των εξωτερικών ιατρείων των δημόσιων νοσοκομείων. Εκεί βέβαια ο πρόσφατος θεσμός των τηλεφωνικών ραντεβού 1535 αποτελεί μνημείο ρατσι­στικής αθλιότητας (μιας και στην ουσία για να κλείσει κανείς ραντε­βού στο ρομποτικό αυτό κέντρο θα πρέπει να μιλά απταίστως και καθαρά την Ελληνική, χωρίς ιδιώματα, χωρίς προβλήματα βαρηκο­ΐας καθώς και να γνωρίζει την δομή του συστήματος).

Πόρτα νο 3: ποιο ραντεβού; (ελλείψεις, ελλείψεις, ελλείψεις…)

Όλα αυτά ισχύουν αν βέβαια η ειδικότητα που γυρεύ­εις υπάρχει, ή δεν έχει καμιά απίθανη αναμονή, οπότε και ανα­γκάζεσαι, αν έχεις να πληρώσεις, να πας σε ιδιώτη… Οι ασφα­λισμένοι βέβαια του δημοσίου και άλλων ισχυρών ταμείων έχο­ντας το σχετικά προνομιούχο βιβλιάριο ασθενείας έχουν πρό­σβαση με αυτό σε ιδιώτες γιατρούς. Με αυτό τον τρόπο ηκρίση της δημόσιας πρωτοβάθμιας περίθαλψης δεν τους αγγίζει τόσο. Για οδοντιατρική περίθαλψη ούτε λόγος· είναι ανύπαρκτη για ΟΓΑ, Δημόσιο, Πρόνοια και ιδιαίτερα προβληματική στο ΙΚΑ.

Πόρτα νο 4: τα απογευματινά ιατρεία («Πελάτες μου!» - Θ.Β.)

Ο θεσμός των απογευματινών ιατρείων στα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι απλά μια λύση για τους έχοντες το 50ευρω ασθενείς. Τα αποτελέσματα του είναι πολλαπλά. Εκτονώνει την πίεση που τα μεσαία οικονομικά στρώματα ασκού­σαν πάνω στις ελλείψεις του δημόσιου νοσοκομείου ή του πρωι­νού ΙΚΑ. Έτσι τώρα όποιος μπορεί να πληρώσει δεν τον νοιάζει τι γίνεται με την πρωινή λειτουργία, με τις αναμονές, τον ελάχιστο ανά ασθενή διαθέσιμο χρόνο, την μεγάλη αναμονή για εξετάσεις. Με αυτό τον τρόπο, τα κατώτερα στην κοινωνική και οικονομική ιεραρχία στρώματα απομένουν περισσότερο μόνα τους απέναντι στην υποβάθμιση της περίθαλψης. Επιπλέον, όποιος μπορεί να πληρώσει εξασφαλίζει την προνομιακή πρόσβαση ως ιδιωτικός πελάτης και στην πρωινή λειτουργία για τις όποιες εξετάσεις ή επεμβάσεις, κάνοντας την αναμονή αυτών που δεν έχουν να πλη­ρώσουν ακόμα μεγαλύτερη. Έτσι, επιτυγχάνεται η σαλαμοποίηση των ασθενών, η μεταφορά πόρων από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα προς τα μεσαία , η μεταφορά ταλαιπωρίας από τα με­σαία οικονομικά στρώματα προς τα κατώτερα και αυξάνονται τα έσοδα για τον κρατικό προϋπολογισμό. Τα απογευματινά ιδιωτι­κά ιατρεία των γιατρών του ΙΚΑ, πρόγονος αυτών του δημοσίου έχουν στην ουσία τους τα ίδια χαρακτηριστικά. Φτωχοκομείο για τους πρωινούς - πολύ καλύτερη αντιμετώπιση για αυτούς που το απόγευμα πληρώνουν. Και βέβαια τι να πούμε για τους πανεπι­στημιακούς που η επίσκεψη στα ιδιωτικά τους ιατρεία αποτελεί εισιτήριο για την προνομιακή (έναντι αυτών που δε δύνανται οικο­νομικά να τα επισκεφτούν) πρόσβαση στην δημόσια περίθαλψη.Έτσι, αν και τα απογευματινά ιατρεία παρουσιάζονται σαν μια ανοιχτή πόρτα στο σύστημα δημόσιας περίθαλψης αποτελούν στην ουσία τους μια κλειστή πόρτα του συστήματος για τους μη έχοντες.Την ίδια στιγμή, με έναν ακόμα τρόπο, ένα κομμάτι των μισθωτών γιατρών βασίζει το εισόδημα του όχι στον μισθό αλλά στην ιδιωτι­κή πελατεία. Γίνεται έτσι ακόμη δυσκολότερη η δημιουργία κοινών μετώπων αγώνα με άλλους εργαζόμενους μέσα στο δημόσιο νοσο­κομείο και κατακερματίζονται ακόμα περισσότερο οι μισθωτοί.

Πόρτα νο 5: γιατρός-στέλεχος, λούφα με την πλάτη της διεύθυνσης

Μια κεντρική, όσο σχηματική κι αν παραμένει, είναι η διάκριση με­ταξύ γιατρών-στελεχών (που συμπεριφέρονται σαν αξιωματούχοι συλλογικοί ιδιοκτήτες του μέσου παραγωγής περίθαλψης χωρίς να αμφισβητούν πουθενά τη λειτουργία του) και των γιατρών-μισθωτών. Πραγματικά, μια μερίδα των γιατρών είναι μόνο εν μέ­ρει μισθωτοί. Το φασόν (αμοιβή του γιατρού από την φαρμακευτι­κή εταιρεία με ποσοστό από την αξία του φαρμάκου ), τα δωράκια από τους ασθενείς, ανάλογα με το πόσο γρήγορα διεκπεραιώνεται το περιστατικό μέσα στην δημόσια δομή, τα φακελάκια, το απογευ­ματινό ιατρείο, το προνόμιο πανεπιστημιακών, αλλά και γιατρών του ΙΚΑ να διατηρούν και ιδιωτικό ιατρείο, κάνουν την «εύρυθμη» δηλαδή την άθλια λειτουργία αυτής της γραμμής παραγωγής, ευ­λογία για αυτά τα στελέχη, γι’αυτό και δεν πρόκειται να την αμφι­σβητήσουν ποτέ, ίσα-ίσα θα την υπερασπιστούν. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι ένα κομμάτι των εργαζόμενων διορίζεται αξιοποιώ­ντας μια πελατειακή σχέση (κομματικά βύσματα),γεγονός που στην συνέχεια καθορίζει και τον χαρακτήρα των όποιων αντιστάσεων. Για τη μερίδα γιατρών ,που λόγω θέσης στην γραμμή παραγωγής, δεν τα παίρνει από την συνταγογραφία και δεν έχει απογευματι­νό ιατρείο, η διεύθυνση επιτρέπει μια λούφα εις βάρος του ασθε­νή (ακριβώς για να μην στραφεί, συμμαχώντας με τους ασθενείς, ενάντια στην διεύθυνση και τις επιλογές της), έτσι ώστε και μέσα από το «συναδελφικό» κλίμα η κατάσταση αυτή να διαιωνίζεται. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που χοντρές αλλαγές στην περίθαλψη, όπως η αύξηση των ασφαλιστικών ενσήμων στο ΙΚΑ ή η ουσιαστι­κή αχρήστευση των βιβλιαρίων πρόνοιας σε νοσοκομεία όπως το Παπαγεωργίου, πέρασαν χωρίς καμιά εργασιακή αντίδραση. Για την κατηγορία εκείνη που αρνείται να συναινέσει στις επιλογές της διεύθυνσης ο αγώνας είναι σκληρός…

Πόρτα νο 6: η ουρά ως αλυσίδα παραγωγής

Κατάφερες λοιπόν να κλείσεις το περιπόθητο ραντεβού σε πρω­ινό ιατρείο, όπου δεν χρειάζεται να τα σκάσεις. Βρίσκεσαι όμως μπροστά σε μια ουρά αναμονής όπου ο χρόνος που διατίθεται για τον ασθενή είναι απελπιστικά λίγος. Η διεύθυνση διαθέτει δέκα λε­πτά ανά ραντεβού, ο γιατρός συχνά χαλαρώνει το ωράριο του ξε­κλέβοντας από αυτά τα λεπτά ή αποθαρρύνοντας τους ασθενείς, με αυταρχικό τρόπο, από την έκθεση του όποιου προβλήματός τους, έτσι ώστε πολύ συχνά η περιπόθητη πρόσβαση στο πρω­τοβάθμιο σύστημα περίθαλψης να καταντάει άνευ περιεχομένου.Ανακύπτει λοιπόν το ζήτημα του ρυθμού παραγωγής (του 10λε­πτου ραντεβού) ενώ την ίδια στιγμή αναδεικνύεται ότι η όποια αντίσταση των εργαζομένων (γιατρών και προσωπικού) στρέφε­ται πολλές φορές ενάντια στους χρήστες των υπηρεσιών και μετα­τρέπεται σε απαξίωση αυτών των υπηρεσιών για τον ασθενή. Την ίδια στιγμή βέβαια το ίδιο δεν ισχύει για τα ιδιωτικά ιατρεία των γιατρών του ΙΚΑ ή και τα απογευματινά ιατρεία των νοσοκομείων.

Ακόμα κι αν εξασφάλισες το να σε ακούσει ένας γιατρός που δεν κοιτάζει πως να σε ξεφορτωθεί ή πως να κονομήσει από σένα συ­νταγογραφώντας σου άχρηστα φάρμακα για να επωφεληθεί του ποσοστού του, ή οδηγώντας σε στο απογευματινό του ιατρείο, πέφτεις πάνω σε μια άλλη πτυχή της πραγματικότητας, αυτής της παραγωγικής διαδικασίας. Αυτής που θεωρεί τον ασθενή σαν αντικείμενο (input) μέσα σε μια γραμμή παραγωγής που πάνω του θα ασκηθούν χειρισμοί περίθαλψης και θα έχουν ως αποτέλεσμα την επιδιόρθωσή του - θεραπεία (output). Αυτή η αντίληψη βλέπει κύρια το πάσχον όργανο και όχι τον πάσχοντα οργανισμό ή την πά­σχουσα διαδικασία, επικεντρώνει τη δράση της σε αυτήν τη αντι­μετώπιση, και σου αφήνει το ρόλο του πειθήνιου ακολουθητή των οδηγιών. Έτσι φεύγεις με μια συνταγή και καμιά εξήγηση για το τι σου συμβαίνει και πως αυτό μπορεί να σταματήσει να συμβαίνει. Η πρόληψη βέβαια μέσα σε αυτές τις συνθήκες (ακόμα και όπως το ίδιο το σύστημα την εννοεί) αποτελεί ανέκδοτο. Και βέβαια ούτε κουβέντα για το ότι η πραγματική πρόληψη είναι η σύγκρουση για την ανατροπή των κυριαρχικών σχέσεων.

Πόρτα νο 7: από την πρωτοβάθμια περίθαλψη στο νοσοκομείο και τη νοσηλεία.

Εδώ τα πράγματα σκουραίνουν: η υποταγή στο βασίλειο της ανά­γκης -αδυναμίας κάνει πολλές φορές να βιώνεται δραματικά η ιε­ραρχική ταξική συνθήκη.

Για τους ανασφάλιστουςπου θα χρειαστούν εισαγωγή-νοσηλεία:

Στο ΙΚΑ είναι σχεδόν αδύνατον να εξασφαλίσεις αναδρομική ασφά­λιση για αυτό και δεν πρέπει να αφήνουμε τους εργοδότες χαλα­ρούς όσον αφορά στο να κολλιούνται τα ένσημα στην ώρα τους. Το βιβλιάριο πρόνοιας (αν είσαι έλληνας υπήκοος, κάτοικος της συγκεκριμένης νομαρχίας όπου νοσηλεύεσαι και η φορολογική σου δήλωση δεν ξεπερνάει τις 6.000 ετησίως) μπορεί να έχει μη­νιαία αναδρομική ισχύ, ενώ το να ξεφύγεις τον λογαριασμό από την επείγουσα νοσηλεία (και όχι από το προγραμματισμένο χει­ρουργείο που γίνεται μόνο εφόσον είσαι ασφαλιστικά -ταμειακά εντάξει) δίνοντας ελλιπή ή ψευδή στοιχεία είναι κάτι που πολλοί απελπισμένοι επιχείρησαν επιτυχώς στο παρελθόν. Επίσης ,πρέ­πει να είναι ευρύτερα γνωστό ότι αν σου συμβεί ατύχημα την ώρα της εργασίας πηγαίνοντας ή επιστρέφοντας από αυτή, ακόμα και να μην έχει προλάβει να κολληθεί ούτε ένα ένσημο ,αν βέβαια σου έχει γίνει πρόσληψη, τότε δικαιούσαι νοσηλεία και φάρμακα σχε­τικά με την βλάβη που υπέστεις δωρεάν. Αν βέβαια δεν σου έχει γίνει πρόσληψη τότε θα πρέπει να στραφείς εναντίον του εργοδό­τη μέσα από την επιθεώρηση εργασίας, μια διαδικασία χρονοβόρα αλλά που συχνότατα αποδίδει.

Λίστες και λήσταρχοι:

Αν είσαι ασφαλισμένος μπορείς να εισαχθείς στο νοσοκομείο προγραμματισμένα, μέσω των τακτικών εξωτερικών ιατρείων ή επειγόντως μέσω του τμήματος επειγόντων περιστατικών. Από τα τακτικά εξωτερικά ιατρεία ένας ασθενής που χρειάζεται νο­σηλεία μπορεί να προγραμματιστεί μπαίνοντας στις λίστες εισα­γωγών ή μπορεί να χαρακτηριστεί ως επείγον και να παρακάμ­ψει τη λίστα εισαγωγών του ιατρείου. Ο χαρακτηρισμός ενός πε­ριστατικού ως επείγοντος γίνεται πάντα με την σύμφωνη γνώμη της ιεραρχίας της κλινικής, για λόγους που καμιά φορά είναι και ιατρικοί, ενώ δεν είναι σπάνιο το να κρατιούνται οι λίστες τεχνη­τά διογκωμένες, έτσι ώστε η μεγάλη αναμονή να εξασθενίζει την όποια απόφασή σου να πας με τον σταυρό στο χέρι και να μην λαδώσεις.... Το φακελάκι εδώ (είτε μια επίσκεψη στο ιδιωτικό ια­τρείο του πανεπιστημιακού) δίνεται για να ξεπεραστεί η όποια αναμονή. Ακόμα και στις εφημερίες, ασθενείς που έχουν φροντί­σει να εξασφαλίσουν πρόσβαση βαφτίζονται επείγοντα «περι­στατικά» και εισάγονται. Βασική προϋπόθεση να εφημερεύει ο γιατρός αυτός στον οποίο έχουν «πρόσβαση» .Και αυτό πάντα με την σύμφωνη γνώμη της ιατρικής ιεραρχίας. Έτσι λοιπόν, δυο τινά μπορεί να συμβούν αν πας μόνος σου με επείγουσα πάθη­ση: Άμα έχεις κάτι που χρήζει εξόφθαλμα εισαγωγής θα νοσηλευ­τείς, για μια μεγάλη γκρίζα ζώνη όμως το εάν θα εισαχθείς ή όχι εξαρτάται από την πολιτική εισαγωγών που ασκεί η κλινική και το νοσοκομείο. Υπάρχουν λαϊκές κλινικές και κλινικές μαγαζάκια. Χα­ρακτηριστικά μαγαζιά είναι η πλειονότητα των πανεπιστημιακών.Το ότι κατάφερες να μπεις στο νοσοκομείο δε διασφαλίζει πά­ντα και τη συνέχεια. Πολλές, κυρίως χειρουργικές κλινικές, εί­ναι πλήρως ιδιωτικοποιημένες. Ορθοπεδικές, οφθαλμιατρι­κές,ουρολογικές,καρδιοχειρουργικές είναι στην πρώτη γραμ­μή αυτής της πρακτικής. Εάν δεν πληρώσεις extra υπάρχουν πολύ λόγοι για τους οποίους ένα προγραμματισμένο χειρουρ­γείο μπορεί να αναβληθεί, άσε που τρέμεις στην πιθανότη­τα κάποιος δυσαρεστημένος φακελάκιας να σου κάνει ζημιά.Ας μην ξεχνάμε ότι, πλην των ασθενών, πηγή εισοδήματος για τους γιατρούς είναι και τα αναλώσιμα: κεφαλές οστών για αρθροπλα­στικές, μπαλονάκια σε επεμβάσεις καρδιάς, βηματοδότες, καθετή­ρες στεφανιογραφιών, φίλτρα τεχνητών νεφρών, πανάκριβα νο­σοκομειακά φάρμακα… Έτσι, οι γιατροί κάποιων ειδικοτήτων δεν χρειάζεται να πάρουν φακελάκι. Αρκεί να τρομοκρατούν συστημα­τικά τους ασθενείς ότι χρειάζονται την τάδε ή τη δείνα επέμβαση για να θησαυρίσουν σύντομα (βλ. σωρηδόν τοποθέτηση μπαλονα­κίων, χωρίς τις απαραίτητες ιατρικές ενδείξεις). Το κύκλωμα της παραοικονομίας καλά κρατεί...

Πόρτα νο 8: ιδιωτικά κέντρα, σούπερ-μάρκετ περίθαλψης

Τούτη η πόρτα είναι με στρωμένο κόκκινο χαλί. Μόνο που πρέ­πει να τη διαβείς για να αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει: πίσω από τα ιατρικά ονόματα-«μούρες» και την ξενοδοχειακή υποδομή υπάρχει η πραγματικότητα. Αυτή του ελλειπούς προ­σωπικού, συχνά ανειδίκευτου για να στοιχίζει φθηνότερα, που τρέχει για να καλύψει ελλείψεις που δεν καλύπτονται, με εφη­μερίες συχνά μόνο με ανειδίκευτους, με εξοπλισμό που αγορά­ζεται μόνο αν είναι ανταποδοτικός (να αποδίδει λεφτά κι όχι να σώζει κάποια ζωή). Μια περίθαλψη όπου αυτό που πρόκειται να σου συμβεί ή να μη σου συμβεί, δεν εξαρτάται από την πάθη­σή σου αλλά από το αν πρόκειται να φέρει κέρδος στην κλινική.Τα ιδιωτικά κέντρα εξάλλου έχουν απορροφήσει σχεδόν εξολο­κλήρου τη «γυναικεία περίθαλψη»· οι εκτρώσεις έχουν από καιρό πεταχτεί έξω από το δημόσιο σύστημα περίθαλψης με την πολι­τική που ασκείται από το κράτος και την ιατρική συντεχνία, ενώ οι γέννες έχουν μετασχηματιστεί από φυσιολογικές διαδικασίες σε καταναλωτικό πακέτο υπηρεσιών που παρέχονται από λιγότερο ή περισσότερο γκλαμουράτες ιδιωτικές κλινικές…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Δυσκολίες υγειονομικής κάλυψης ανασφάλιστων, ιδιαίτερα από χώ­ρες εκτός ΟΝΕ, ανυπαρξία υγειονομικής κάλυψης από την πρόνοια υπηκόων άλλων κρατών που ζουν στην Ελλάδα και χρειάζονται στή­ριξη, έλλειψη προσωπικού και υποδομών, πελατειακές σχέσεις, θε­σμισμένες και αθέσμιστες, κυριαρχία των εταιρειών εξοπλισμού και φαρμάκων στο εσωτερικό της περίθαλψης, αυτή είναι η πραγματι­κότητα που μετατρέπει τα όποια προβλήματα υγείας σε τραγωδίες.Την ίδια στιγμή οι ευθύνες της ιεραρχικής εκμεταλλευτικής κοι­νωνικής διάρθρωσης στην παραγωγή της ασθένειας απο­κρύπτονται, αντίθετα προωθείται ο επιστημονισμός δηλα­δή η αντίληψη-ιδεολογία ότι η λύση στα όποια προβλήμα­τα θα έρθει από το ίδιο το σύστημα μέσω της επιστήμης.Παράλληλα οποιαδήποτε γνώση για το σώμα, τα πάθη του και την αντιμετώπισή τους έχει γίνει φέουδο των ειδικών, που συχνά συμπεριφέρονται σαν ιεροεξεταστές απέναντι σε θεραπευτικές διαφορετικής αντίληψης.

Αν δεν οργανωθούμε σε όλες τις γειτονιές...

Μετά από όλα αυτά, είναι ιδιαίτερα φανερή η κοινωνική-ταξική ήττα όλης της προηγούμενης περιόδου. Όσοι κατέχουν μια οικονο­μικά υψηλή θέση ή ανήκουν σε κάποια κοινωνική ιεραρχία (κομμα­τική, συνδικαλιστική , θρησκευτική…)μπορεί και να τη γλιτώσουν. Είτε κάποιοι μεσολαβούν στο δημόσιο σύστημα περίθαλψης, είτε πληρώνουν αδρά σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο και η λύση δίνεται. Για τους υπόλοιπους,η έλλειψη πόρων τους αποκλείει προφανώς από την ιδιωτική περίθαλψη κι η έλλειψη συλλογικοποιήσεων τους κα­θιστά αδύναμους απέναντι στους δημόσιους θεσμούς (εδώ το πα­ράδειγμα των νομάδων τσιγγάνων που πιέζουν με την συλλογική τους παρουσία στα νοσοκομεία, εξασφαλίζοντας έτσι πραγματι­κά υψηλής ποιότητας δωρεάν θεραπείες στα μέλη της κοινότητας τους, είναι ιδιαίτερα διδακτικό για την δυναμική των κοινοτήτων).Έτσι, σε τοπικό επίπεδο δεν υπάρχουν συλλογικότη­τες αγώνα για ζητήματα καθημερινότητας, ενώ αντίστοι­χα στους χώρους της δουλειάς οι εργασιακές μειονότητες, που δεν έχουν αποδεχτεί ως όρο ζωής ότι τίποτα δεν πρό­κειται να αλλάξει, αισθάνονται εγκλωβισμένες και αδύναμες να ξεκινήσουν αγώνες που θα βάζουν ευρύτερα ζητήματα…

Όλα αυτά εξάλλου ανοίγουν τη συζήτηση για τη δυνατότητα του αγώνα…